1943 Mazowsze, Mazovie K.K. Baczyński
Posté par:
Christian Orpel (IP Loggée)
Date: 28 mars, 2019 11:19
W wielkim mozole, non sans peine, j'arrive à cette traduction :
Krzysztof Kamil Baczyński
Mazowsze
Mazovie
1.
Mazowsze. Piasek. Wisła i las.
Mazowsze moje. Płasko, daleko –
pod potokami szumiących gwiazd
pod sosen rzeką.
Jeszcze tu wczoraj słyszałem trzask:
salwa jak poklask wielkiej dłoni.
Był las. Pochłonął znowu las
kaski wysokie, kości i konie.
Mazovie. Sable. Vistule et forêt.
Mazovie mienne. Platitude, infinité –
sous des torrents d'astres bruissant,
sous un fleuve de pins.
Hier encore, ici, j'entendis un tumulte :
une salve, formidable applaudissement.
Et la forêt d'engloutir à nouveau
les casques des uhlans, les os et les chevaux.
2.
Zda mi się, stoi tu jeszcze szereg,
mur granatowy. Strzały jak baty.
Czwartego pułku czapy i gwery
i jak obłoki – dymią armaty.
Il semble que stationne ici une autre troupe,
mur bleuté. Coups de feu, comme coups de fouet.
Du régiment quatre, les fusils, les bonnets
Et les canons fumant autant que les nuées.
3.
Znowu odetchniesz, grzywo zieleni,
piasek przesypie się w misach pól
i usta znowu przylgną do ziemi,
będą całować długi świst kul.
Wisło, pamiętasz? Lesie, w twych kartach
widzę ich, stoją – synowie powstań
w rozdartych bluzach – ziemio uparta –
jak drzewa prości.
Et tu respireras, verdoyante crinière,
le sable coulera parmi les bacs des champs,
la bouche de nouveau collera à la terre
et baisera des balles le long sifflement.
Fleuve, t'en souviens-tu? Ô forêt, dans tes cartes
Je les mire, dressés - les fils des insurgés
en blouses déchirées – terre si intraitable,
et droits comme les arbres.
4.
W sercach rozwianych, z hukiem dwururek
rok sześćdziesiąty trzeci.
Wiatr czas zawiewa. Miłość to? Życie?
Płatki ich oczu? Płatki zamieci?
Emballement des cœurs et raffut des fusils
c'est l'année soixante-trois.
Le vent aère le Temps. L'amour? Ou la vie?
Flocons nés de leurs yeux? Flocons du désarroi?
5.
Piasku pamiętasz? Ziemio, pamiętasz?
Rzemień od broni ramię przecinał,
twarze, mundury jak popiół święty.
Wnuków pamiętasz? Światła godzinę?
Sable, te souviens-tu? Terre, te souviens-tu?
Le cuir de leurs armes entaillait leurs épaules,
leurs têtes, leurs uniformes dignes des Cendres.
Des petits-fils, du temps radieux, te souviens-tu?
6.
I byłeś wolny, grobie pokoleń.
Las się zabliźnił i piach przywalił
Pługi szły, drogi w wielkim mozole,
zapominały.
Et libre tu devins, ô sépulcre des âges,
La forêt guérit et le sable recouvrit,
On mania la charrue, on peina sur les routes
qui oublièrent.
7.
A potem kraju runęło niebo.
Tłumy obdarte z serca i z ciała,
i dymił ogniem każdy kęs chleba,
i śmierć się stała.
Piasku pamiętasz? Krew czarna w supły
związana – ciekła w wielkie mogiły,
jak złe gałęzie wiły się trupy
dzieci – i batów skręcone żyły.
Piasku, to tobie szeptali leżąc,
wracając w ciebie krwi nicią wąską,
dzieci, kobiety, chłopi, żołnierze:
„Polsko, odezwij się, Polsko”.
Piasku, pamiętasz? Wisło przepłyniesz
szorstkim swym suknem po płaszczu plemion.
Gdy w boju padnę – o daj mi imię,
moja ty twarda, żołnierska ziemio.
26.VII.43 r.
Et puis sur notre pays le ciel s' effondra .
Aux foules écorchées on ôta cœurs et reins,
disparut en fumée le moindre bout de pain
Et la mort fut.
Sable, t'en souviens-tu? Le sang noir étranglé
en ses nœuds gicla dans de grands mausolées.
Se tortillèrent, comme des rameaux mauvais,
cadavres d'enfants et veines torses des fouets.
Sable, te supplièrent tout bas en gisant,
en te rendant d'un fil maigrelet tout leur sang
les femmes, les enfants, les soldats, les paysans :
« Crie, Pologne, crie ».
Sable, t'en souviens-tu? Toujours, âpre Vistule,
ton cours enrobera la chape de tes tribus.
Quand au feu je mourrai, ô donne-moi mon nom,
toi, ma si dure terre, ô ma terre guerrière.
26.VII.43.
Edité 4 temps. Dernière édition 18/05/2019 20:49 par Christian Orpel.
